كانسارهاي پلاسر (Placer)

در طبيعت كاني هايي وجود دارند كه در مرحله اول تشكيل شان به دليل پايين بودن عيارشان در سنگ مادر اوليه فاقد ارزش اقتصادي هستند. به عنوان مثال زيركن به عنوان يك كاني فرعي در گرانيت ها متبلور مي شود اما عيار آن در سنگ گرانيت آنقدر پايين است كه ارزش استخراج ندارد. مسلماً تعداد اين كاني ها در طبيعت بسيار است، اما تنها تعداد محدودي از اين كاني ها از مقاومت مكانيكي و شيميايي كافي برخوردارند تا پس از هوازده شدن سنگ مادر، توسط آب، باد و گاهي اوقات يخچال ها حمل شده و در محيط هاي مناسب ثانويه بستر رودخانه ها، صحراها يا رسوبات يخچالي متمركز گرديده و تشكيل ذخاير نوع پلاسر را بدهند.

كاني هاي داراي مقاومت شيميايي و مكانيكي بالا نظير طلا، پلاتين، ايلمنتيت، الماس، زيركن، كاسيتويت و گارنت ها به صورت آواري توسط آب حمل شده و بر اساس وزن مخصوص، شكل و اندازه ذرات در محل هاي مناسب رسوب می‌کنند.

مهمترين شرايط لازم جهت تشكيل ذخاير پلاسر عبارتند از:

ـ سنگ مادر مناسب

ـ آب و هواي گرم و مرطوب كه موجب هوازدگي سنگ و آزاد شدن كانيهاي مقاوم از متن سنگ گردد

ـ بالاخره شيب توپوگرافي نسبتاً هموار و كم شيب.